| 抛开过去，迈向未来 | -ละทิ้งซึ่งอดีต ก้าวไปสู่อนาคต- |

Name : เทียนเฉิน /天神 /Tiān shén

Family name : หลง / 龍 /Lóng

Sex : ชาย

Birthday : 7 ซื่อเยว่ จื้งหยวน ปีที่ 3

ปีนักษัตร์ :

ธาตุประจำตัว :

Link Character : 我是龍神

Link Profile : อย่าเข้ามาดู มันไม่มีอะไร จริงๆ

ลักษณะนิสัยกายภาพ	ลักษณะทางพันธุกรรมด้านบวก	ลักษณะทางพันธุกรรมด้านลบ

♦ บันทึกความทรงจำ ♦

ลักษณะนิสัยกายภาพ

สุขุม	รักสงบ	สันโดษ
+2 Point จากโรลการต่อสู้และสร้างสตอรี่ต่อสู้ด้วยความสุขุม ท่วงท่าสง่างาม +2 Point ทุกครั้งที่โรลเรียนรู้ +20 EXP ทุกครั้งที่โรลอดทนต่อความทรมานและอื่น ๆ ที่คนทั่วไปทนไม่ได้ +5 ความสัมพันธ์กับ Comrade +5 ความสัมพันธ์คนที่มีนิสัยเดียวกัน -15 ความสัมพันธ์นิสัยตรงข้าม -15  ความเครียดเมื่อโรลใจเย็นลงและทำสมาธิผ่อนคลาย ในการควบคุมอารมณ์ แสดงออกอย่างสุขุม	+1 Point ทุกครั้งที่โรลใช้แผนอุบาย หรือ ทางการทูต +20 EXP หากโรลฝึกฝนกำลังภายใน วรยุทธ์ สำเร็จ ตามสถานที่สอดคล้องกับสายวิชา (หยินอ่อน - ถ้ำ/น้ำตก/ลำธาร) (ไท่เก็ก - ภูเขา/ถ้ำ) (หยางแข็ง - ภูเขา/ถ้ำ/ป่า) +10 ความสัมพันธ์คนที่มีนิสัยเดียวกัน -10 ความสัมพันธ์นิสัยตรงข้าม -25 ความเครียดเมื่อโรลนั่งสมาธิ	-3 Point เมื่อโรลเพลย์เข้าสังคม/การทูต +2 Point จากโรลการต่อสู้ +3 Point เมื่อโรลเพลย์ใช้ชีวิตอย่างสันโดษ -10 ความสัมพันธ์กับผู้อื่น -10 ความสัมพันธ์นิสัยตรงข้าม -50 ความเครียดจากการอยู่คนเดียว +30 ความเครียด เมื่อต้องเข้าสังคมเจอผู้คน เปิดใช้งาน เดียวดาย เมื่อทำงานตามลำพังสำเร็จจะได้รับ EXP+25

ลักษณะทางพันธุกรรมด้านบวก

ยักษ์	คิ้วหงส์
+6 STR เริ่มต้นตั้งแต่เกิด (สร้างตัวละคร) +20 ความสัมพันธ์กับคนที่มีลักษณะเดียวกัน +5 ความสัมพันธ์กับ Comrade +10 ความสัมพันธ์กับเจ้าสำนัก/ผู้มีตำแหน่งสูงกว่าคุณ -5 ความสัมพันธ์กับคนที่ให้ความสนใจ	+5 EXP จากการโรลเพลย์บริหารเสน่ห์ +1 Point  ทุกครั้งที่โรลการทูต +10 ความสัมพันธ์กับคนที่มีลักษณะนิสัยเดียวกัน +5 ความสัมพันธ์กับคนที่ให้ความสนใจเรา +5% ได้รับเงินค่าจ้างเพิ่มขึ้น

ลักษณะทางพันธุกรรมด้านลบ

ผิวเผือก

+15 EXP ทุกครั้งที่โรลสร้างความหวาดกลัวให้ผู้คนจากผิวและนัยน์ตาตนเอง +10 ความสัมพันธ์กับคนที่มีลักษณะเดียวกัน -10 ความสัมพันธ์เมื่อโรลเพลย์คุยกับอีกฝ่าย

บันทึกนิสัย & ธาตุ & ปีนักษัตร ไม่ถูกกัน

-15 ความสัมพันธ์จากการที่ธาตุคุณไปข่มธาตุตรงข้าม หรือ ปีนักษัตร์ไม่ถูกโฉลกกัน

ลักษณะของคุณ	ลักษณะที่ไม่ถูกกับคุณ และ ข่มกัน
สุขุม -15 ความสัมพันธ์นิสัยตรงข้าม รักสงบ -10 ความสัมพันธ์นิสัยตรงข้าม สันโดษ -10 ความสัมพันธ์นิสัยตรงข้าม	ใจร้อน ขี้โมโห รักครอบครัว

บันทึกนิสัย & ธาตุ ที่ถูกโฉลก และ เกื้อหนุนกัน

ได้รับความสัมพันธ์พิเศษ+20 สำหรับธาตุเกื้อหนุนกัน หรือ ปีนักษัตรถูกโฉลกกัน

ธาตุ / ปีนักษัตรของคุณ	ธาตุที่เกื้อหนุน และ ปีนักษัตรถูกโฉลกกัย

LongTianchen ดี

                         ความทรงจำที่เกิดนั้น บางทีมันก็เป็นสิ่งที่เรารู้สึกคิดถึง แม้ว่าจะจำอะไรได้บ้างไม่ได้บ้าง แต่มันก็ทำให้เราณู้สึกมีความสุขทุกครั้งที่ได้นึกถึงมัน แน่ล่ะ ความทรงจำของคนเรามันไม่ได้สมบูรณ์เหมือนกับภาพที่เราเห็นอยู่เบื้องหน้าในปัจจุบันหรอก มันก็ย่อมเป็นไปได้ที่ว่าเราจะนึกหน้าเขาไม่ออก จำได้และบอกไม่ได้ว่าเขาเป็นใครหรือเขาคนนั้นป็นคนที่เรารู็สึก แต่ก็ดันติดอยู่ในหัวนี่ล่ะ.. เอาล่ะๆ ความทรงจำมันกเป็นสะแบบนี้ล่ะ.. เทียนเฉิงเองนั้นแต่ก็ที่เขาจะต้องมาร่อนเร่พเนจรไปเรื่อยเช่นนี้ แท้จริงแล้ว ตัวเขานั้นมีอะไรที่ไม่รู้อีกเยอะ..



                          เขานั้นเป็นศิษย์ของสำนักที่ขึ้นชื่อเรื่องการใช้อาวุธลับ พัด และหุ่นเชิด สำนักนั้นไม่ได้เป็นที่รู้จักหรือเลื่องชื่อเท่าไหร่นัก เนื่องจากความลึกลับของสำนักนี้ สำนักนี้มีนามว่า "สำนักถังเหมิน" แต่ก็เป็นสำนักที่เรียกได้ว่า การจะสำเร็จวิชาของสำนักนี้ได้นั้น จะต้องใช้เวลาและความพยายามอย่างหนักกว่าจะสำเร็จ ซึ่งเทียนเฉิงนั้นเป็นหนึ่งในศิษย์ของสำนักนี้ และเป็นศิษย์ต้องตาของอาจารย์หลายๆคน เขาสามารถฝึกการใช้อาวุธลับต่างๆได้อย่างคล่องแคล่วและว่องไวผิดกับร่างกายอันใหญ่โตของเขา ความพิสดารของเจ้าตัวนั้นสามารถทำให้เป็นที่คาดหวังของสำนัก ซึ่งเขานั้นก็ไม่ได้ทำให้ผิหวังเลยเพียงน้อยนิด อีกทั้งเขายังเป็นที่รักของทั้งศิษย์พี่และศิษย์น้องจนทำให้ทั้งสำนักนั้นเริ่มมีคนรู้จักมากขึ้น


                          เทียนเฉิงนั้นเหมือนเป็นผู้ที่กู้ศักดิ์ศรีของสำนักให้กลับคืนมาอีกครั้ง ด้วยความความที่เขานั้นใช้วรยุทธ์ที่ร่ำเรียนมาทั้งหมด ช่วยเหลือบ้านเมือง ทำความดี ทำให้ผู้คนทั้งหลายยกย่อง แต่ถึงกระนั้น เจตจำนงของสำนักนั้นหาได้เป็นอย่างที่เทียนเฉิงกระทำอยู่ นั่นหมายถึงเทียนเฉิงกำลังทำในสิ่งที่สำนักไม่ต้องการที่จะให้มันเป็นเช่นนี้ เขาจึงจำต้องขับเทียนเชิงออกจากสำนักไป แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าเส้นทางของเขานั้นจะจบ.. เมื่อกลับไปยังบ้านเกิดเมืองนอนของเขาแล้ว ช่วงนึงที่ไม่มีใครพบเห็นเขาอีกเลย แต่หลังจากนั้นไม่นานนัก เทียนเฉิงได้ปรากฎตัวขึ้นอีกครั้ง


                           งั้นที่ผ่านมา เขาหายตัวไปอยู่ที่ไหนกัน?.. จริงๆแล้วเทียนเฉิงนั้นก็ไม่ได้หายไปไหนทั้งสิน เพียงแค่ไม่รู้ว่าเขานั้นอยู่ที่ไหนก็เท่านั้น..


                          ในท่ามกลางทิวเขาสูงตระหง่านนั้นเอง ยังมีหุบเขาสูงจำนวนมากที่ถูกป่าทึบโดยรอบปกปิดเอาไว้ และที่นั่น ก็มีเมืองใหญ่ตั้งอยู่ โดยขนาดเมืองนั้นใหญ่โตมากนัก แต่ด้วยสภาพของแผ่นดินบริเวณนั้นทำให้ไม่มีใครเห็น อีกทั้งสภาพของเมืองนี้นั้นมีหลากหลายมากและซับซ้อนเกินกว่าที่คนภายนอกจะหยั่งถึง ที่นี่จึงสามารถรอดพ้นสายตาของคนก็ตามที่เดินผ่านไปมา เป็นเหมือนกับเมืองลับแลขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่กลางป่านั้น และเทียนเฉิงเองก็ได้กลับบ้านมาอาศัยอยู่ที่แห่งนี้ เนื่องด้วยมหานครลับแลแห่งนี้นั้น เป็นเหมือนมรดกตกทอดที่ส่งต่อกันมารุ่นสู่รุ่นตั้งแต่ยุคสงครามก่อนหน้านี้หลายร้อยปี บรรพบุรุษของเทียนเฉิงนั้นได้บุกเบิกที่นี่และค่อยๆขยายอาณาเขตออกไปเรื่อยๆโดยที่ไม่มีใครรู้ว่ามีที่นี่อยู่ ในยุคนั้น ที่นี่จะเป็นเพียงหมู่บ้านและค่ายทหารรับจ้างที่เป็นที่พักพิงของทหารรับจ้างหรือขุนพลที่ไม่มีที่ไป ในครั้งนั้นจำนวนกำลังพลของทหารรับจ้างที่หมู่บ้านนี้มีนั้น สามารถตีเมืองใหญ่ๆให้แตกได้ภายในคืนเดียว นั่นหมายความว่าจำนวนต้องเยอะมากแน่ๆ


                            จนกระทั่งสิ้นสุดสงคราม บรรพบุรุษของเทียนเฉิงนั้นเป็นคนอายุยืนมาก เขาได้ดูแลและได้ให้คนของเขาสำรวจโดยรอบหมู่บ้านในป่าที่เขาอยู่ และนั้นเป็นจุดกำเนิดของเมืองลับแลแห่งนี้.. พวกเขาได้ให้ทหารที่ยังอยู่าพากันมาตั้งรกรากและใช้ชีวิตอยู่ในที่แห่งนี้ โดยกำหนดเอาไว้ว่า ห้ามเกินอาณาเขตสันเขาที่ล้อมรอบนี้ เพื่อให้ที่นี่นั้นปลอดภัยจากข้าศึกหรือใครก็ตามที่คิดจะเข้ามา และห้ามตัดต้นไม้ ซึ่งหุบเขาที่ล้อมรอบหมู่บ้านนี้อยู่นั้นก็ไม่ใช่ว่าจะเล็กหรือมีอาณาเขตที่น้อย อีกทั้งยังภูเขาสูงอยู่ภายใน ทำให้นี่เป็นเหมือนเมืองป้อมปราการทางธรรมชาติไปโดยปริยาย..


                           เทียนเฉงกลับมายังบ้านเกิดเมืองนอนของเขา โดยที่เขาเองก็หาได้ทิ้งวิชาความรู็ที่ได้ร่ำเรียนมา เมื่อกลับมาถึง เขาจึงมีเวลาอยู่มากในการพัฒนาตัวเองทั้งความรู้และวรยุทธ การพัฒนาบ้านเมืองของตระกูลเขาเอง ใช้ชีวิตตามปกติทั่วไป ไม่มีอะไรมารบกวนจิตใจของเขาได้..


                           อยู่มาวันนึง มันเป็นวันที่เขานั้นจำได้ไม่ลืมเลือน วันที่เขาอยากจะลองออกไปใช้ชีวิตข้างนอกเหมือนกับคนทั่วไป จริงๆแล้วเขาเองก็ไม่ได้เรียกร้องหรือไม่ได้โหยหาอะไรขนาดนั้น เพียงแค่อยากรู้ ว่าการใช้ชีวิตข้างนอกกับข้างในนั้นมันต่างกันมากน้อยเพียงใด.. ซึ่งเอาจริงๆ มันก็ไม่ได้ต่างอะไรกันมากมายนัก แทบทุกอย่างที่เขารู้จักในเมืองลับแล เขานั้นรู้จักแทบจะทุกอย่าง ก็เป้ฯอะไรที่แน่นอนว่า ข้างนอกนี่กับข้างในเมืองลับแลนั้น มีอะไรที่เหมือนๆกันอยู่ แต่ก็มีอยู่หลายอย่างที่ไม่เหมือนกัน อย่างนวัตกรรม สิ่งประดิษฐ์อำนวยความสะดวกบางอย่างมันไม่มี แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เขานั้นเหมือนกันคนละโลกหรือแต่อย่างใด เทียนเฉิงยังสามารถใช้ชีวิตได้อยู่ ในฐานะข้าราชการตงฉิน โดยทำหน้าที่เป็นเหมือนกับมือปราบคนพาลคนชั่ว และคอยชั่วเหลือคนที่ต้องการความช่วยเหลือ คนยากจน คนกำลังตกทุกขได้ยากให้สามารถมีชีวิตอยู่ต่อไปได้


                           ความดีความชอบทั้งหลายต่างเป็นสิ่งที่ดันให้เทียนเฉิง เข้ารับใช้ในราชสำนัก ในฐานะเดิม นั่นคือมือปราบ โดยที่พวกเขานั้นต่างไม่รู้ว่า เขานั้นร่ำเรียนวิชาวรยุทธ์อะไรจากที่ไหน รู้เพียงแค่ว่าการใช้อาวุธลับของเขานั้นสามารถทำให้ราชสำนักทำงานได้ง่ายขึ้น โดยที่เขานั้นได้ช่วยเหลืองานของราชสำนักเอาไว้มากในช่วงเวลาสั้นๆ และนั่นก็เป็นสิ่งที่ทำให้เขาได้รับความดีความชอบและแน่นอนว่าการปูนบำเหน็จให้แต่ละครั้งนั้น เมื่อเขาส่งมันกลับไปที่เมืองลับแล บ้านเกิดของเขาแล้ว กลับไปที่นั่นอีกทีทุกๆอย่างก็เจริญไปเสียหมด..


                             ในการกลับไปของเทียนเฉิงนั้น ผู้คนในราชสำนักต่างได้บอกว่า เขานั้นหายไปราวกับเป็นผี เพราะไม่มีใครได้พบเขาหลังจากนั้นอีกเลยจนกระทั่งเขากลับมาทำงานอีกครั้ง ต่างคนต่างให้เหตุไปต่างๆนาๆ ถึงเรื่องของเขา แต่แท้ที่จริงแล้ว เขาแค่กลับไปอยู่ที่เมืองลับแลของเขากเท่านั้น แค่นั้นจริงๆ

                             เขายังคงรับใช้ราชสำนักต่อไป ส่วนหน้าที่ของเขานั้นก็เริ่มเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนมีงานในราชสำนักอยู่งานนึงที่มีกังฉินอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ คนพวกนั้นได้ทำในสิ่งที่เรียกได้ว่า หน้าไหว้หลังหลอกอย่างที่สุด เบื้องหน้าดูเป็นพวกเอาการเอางาน มีเรื่องแนะนำและทำตลอด แต่เบื้องหลังนั้น คนเหล่านี้ที่เทียนเฉิงเรียกพวกคนเหล่านี้ว่ากังฉิงนั้น ไม่ต่างอะไรกับโจรยักยอกราชสมบัติ ช่อราชบังหลวงอยู่ตลอด แต่ฮ่องเต้ในครั้งนั้นก็หาได้สนใจเพราะพวกคนเหล่านี้ได้อยู่รับใช้ราชสำนักมานานตั้งแต่ฮ่องเต้องค์ก่อน.. นั่นย่อมหมายความว่า เหล่าอำมาตย์กังฉินเหล่าเป็นเหมือนปรสิตเกาะกินราชสำนักมาอย่างยาวนานจนกลายเป็นเนื้อเดียว เทียนเฉิงเองเมื่อได้รับรู้เรื่องราวตรงนี้ เขากลับไม่สามารถทำอะไรเหล่ามาตย์พวกนั้นได้เลย เนื่องจากเหตุผลข้างต้น..


                            เทียนเฉิงเองก็ไม่ได้นิ่งดูดาย เขารับรู้ถึงการมีอยู่ของเรื่องเบื้องหลังนี้ และเฝ้ามองต่อไป คนเหล่านี้แม้เพียงเขาได้รู้ความเลวร้ายของคนเหล่านี้ ความรับผิดชอบเขาย่อมต้องเพิ่มขึ้น และ เขาเองก็ต้องแข็งแกร่งขึ้น ไม่ว่าจะด้วยทางใด เขาจะต้องล้างบางคนเหล่านี้ให้หายไปจากราชสำนักให้หมด..

                         ยิ่งเขานั้นได้ทำหน้าที่โดยใช้วรยุทธ์ของสำนักถังเหมินมากเท่าไหร่ เทียนเฉิงเป็นที่จับตามองของกลุ่มสกุลถังอย่างมาก เขาไต่เต้าขึ้นไปจากมือปราบ จนได้กลายเป็นราชองครักษ์ที่คอยดูแลสนมเอกในวัง ด้วยความไว้เนื้อเชื่อใจตรงนี้ เขาจึงได้รับความเอาใจใส่จากสนมเอกและคอยช่วยเหลือกันดั่งญาติพี่น้อง สนมเอกผู้นี้มีบทบาททางการเมืองในขณะนั้นอย่างมาก เทียนเฉิงเป็นคนมีความเคารพนอบน้อม จึงเป็นที่รักใคร่ของผู้คนมากมายที่ได้รู้จักกับเขา..

                          สนมเอกที่เขาได้รับหน้าที่ให้ดูแลและรับใช้ กำลังถูกทรมานอย่างทารุณ​โดยเหล่าคนที่เขานั้นไม่คิดเลยว่าจะเป็นคนเหล่านี้ แต่ถ้าจะเป็นพวกมัน ก็ไม่หน้าจะเป้นเรื่องที่เขาจะต้องตกใจมากนัก แต่ที่ตกใจคือ ไม่คิดว่าพวกมันจะทำได้ถึงขนาดนี้ เหล่าอำมายต์กังฉินที่เทียนเฉิงคอยจับตามองมาตลอด พวกมันทำกับสนมเอกอย่างไร้หัวใจ นั่นว่าทำให้ความโกรธของเขาที่อัดแน่นปะทุออกมาแล้ว มีดสั้นจะปักลงที่กลางหว่างอกของนางจนสิ้นใจ ทำให้ฟางเส้นสุดท้ายของเทียนเฉิงได้ขาดลง หน้าของนางที่เงยมาเห็นชายร่างยักษ์ที่มาถึงที่นี่ แต่กลับช้าไป..เขามองเห็นกลุ่มชายในเครื่องแบบราชสำนักที่เหมือนกับว่าทำสิ่งที่ต้องการเสร็จสิ้นเรียบร้อย ก่อนจะหันมามองเทียนเฉิงที่กำลังตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น

                          "ขอโทษด้วยนะไอ้หนู แต่นางเป็นตัวขัดลาภของพวกข้าว่ะ ข้าเลยแค่ต้องการสร้างความสุขกับนางสักหน่อยก่อนจะปล่อยนางไปที่ชอบๆ"

                          หนึ่งในขุนนางเอ่ยกับเขาหลังจากที่เทียนเฉิงได้รับรู้แผนการทั้งหมด เทียนเฉิงที่โกรธจนหูดับทำได้เพียงแค่มอง แต่ในเขตราชฐาน เขานั้นไม่ได้นำอะไรติดตัวมานอกจากอาวุธลับ อาวุธกลไกภายในเสื้อคลุมและชุดคลุม

                          "พวกแกมัน.."

                          เทียนเฉิงแค้นใจหมายจะซัดอาวุธใส่ แต่เหล่าทหารลิ่วล้อเข้ามาขวางพร้อมอาวุธครบมือ

                          "อ้าห์ๆๆ.. ฮะๆๆ ใจเย็นไอ้หนู.. ข้าว่าเจ้าอยู่เฉยๆ รอพวกเราไปจากที่นี่ก่อนจะดีกว่า ไม่งั้นล่ะก็…"

                          "ไม่งั้นจะทำไม จะทำไม เจ้าถืออะไรเหนือกว่าข้าจงบอกมานะ"

                          เทียนเฉิงตวาดใส่อีกฝ่ายด้วยความเจ็บแค้น โดยที่เขาไม่รู้เลยว่าพวกมันรู้อะไรจากเขาบ้าง ความวิตกกังวลเริ่มจับใจเขา ทั้งเรื่องเมืองลับแลที่เขานั้นไม่ต้องการให้ใครพบ หรือแม้แต่เรื่องของสกุลถังที่มีพระคุณ​ต่อเขาอย่างมาก เขาไม่รู้เลยว่ามันจะเป็นเรื่องอะไรกัน

                           "...ข้าคิดว่าเจ้าน่าจะยังจดจำวันวานในสกุลถังได้ดี พวกเขาดีกับเจ้ามากเลยสินะ.. ทั้งสั่งสอน ถ่ายทอดวิชาที่มีให้กับเจ้า หวังเจ้าสร้างชื่อในยุทธภพในฐานะศิษย์เอก.. แต่เจ้าลองคิดดูสิ…”

                           “เจ้าคิดจะทำอะไรกับสำนักถังกัน บอกมา ไอ้คนถ่อย”

                           “อาฮะ.. จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเจ้าคิดหักหลังสำนัก เจ้า.. กับหุ่นเชิดง่อยๆของเจ้า ลักลอบเข้ามาในยามวิกาล และหมายจะสังหารสนมเอกหมายให้ราชสำนักปั่นป่วนเพื่อให้ตนได้เป็นวีรบุรุษ แต่ขณะนั้นเอง พวกข้าที่เข้ามาเห็นเจ้าได้ลงมือว่าที่สนมเอกเรียบร้อยแล้ว พวกเราก็ทำทุกวิธีทางเพื่อต่อรองและจับเจ้าอย่างให้เกียรติในฐานะที่เจ้านั้นเป็นถึงราชองครักษ์ของสนมเอก แต่ก็กลับเป็นเจ้าเองที่เป็นฝ่ายลงมือฆ่านางด้วยความรัก เจ้าดื้อดึงและต่อต้าน ทำให้พวกข้าเลี่ยงไม่ได้ และสังหารเจ้าก่อนจะนำหัวปีศาจเช่นเจ้าไปทูลให้องค์หว่างตี้เพื่อปูนบำเหน็จความชอบ และหลังจากนั้นก็จะไม่มีเสี้ยนหนามเช่น​เจ้าอยู่​ราช​สำนัก​อีก​ต่อ​ไป สกุลถังและสำนักฯก็จะหายไปไม่เหลือแม้ชื่อ​ ไงล่ะ​แผน​ข้า ​บรร​เจิด… "

                          คำ​เยิน​ยอ​ที่​ส​รร​สร้างโดยผู้ที่​หลง​ตัว​เอง เป็นอันทำให้ปรอทแตก เทียน​เ​ฉิงที่ตอนนี้อยู่เบื้องหน้าพวกเหล่าอำมาตย์ปีศาจนั้นเองก​็​แสดงท่าที​กระตุก​ไหล่​ตน​เอง​เหมือน​กับ​ว่า​เ​รื่อง​ที่​ว่า​มา​นั้น นิยาย​ที่​แ​สน​จ​ะ​น​่​า​ขัน​ทำให้​เขานั้นอ​ดจะขำ​ไม่​ได้ แต่ก็ต้องอดเอาไ​ว้​ไม่ให้​ความ​แตก โต๋ใน​ขณะนั้น​เอง​ที่​เหล้า​กังฉิน​ทั้ง​หลาย​กำลังงง จู่สิ่งที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นก็พลันบังเกิดขึ้นเสียง​จน​ได้

                          “เพล้ง!!!”

                          หุ่น​เชิด​จำนวน​สิบ​ตัว​พุ่งพรวด​และ​พัง​ประตูเข้า​มา​ก่อน​ที่​จะป่วนสร้างความวุ่นวาย ใน​ขณะนั้นเองที่เทียนเฉิงสะเดาะกุญแจมืออกจนเสร็จ

                         *พรึบ แกร็กๆๆ! *

                         ผ้าคลุมของเขาก็สะบัดออกกว้างตามลม เหล่า​หุ่น​เชิด​ทั้งสามตัวก็พุ่งเข้ามาใส่ที่ด้านหลังและประกอบเข้ากับด้านหลังของชุดเกราะกลไกที่เทียนเฉิงใส่ กลายเป็น​แขนกลยาวออกมาจากด้านหลังหกแขน

                         “มันจะได้ใจมากมากเกินแล้ว ไอ้พวกสัตว์นรก ข้าจะไม่มีทางให้อภัยพวกเจ้าอีกต่อไปแล้ว”

                         แขนทั้งสองของเทียนเฉิงกอดอดเอาไว้ก่อนจะใช้วิชาตัวเบาพุ่งทะยานออกไปอย่างรวดเร็ว นอกตำหนักที่แม้แต่ทหารคุ้มกันก็ไม่อาจต้านเทียนเฉิงในตอนนี้ได้อีกแล้ว..

                        "เฮ้ย!​มันจะหนีไปแล้ว ไอ้เจ้านั่นหากมันเอาเรื่องนี้ไปทูลหวางตี้ล่ะ หัวพวกเราหลุดออกจากบ่าทั้งหมดแน่แน่ ตามไป!"

                        “ไม่ต้องรีบร้อนหรอก”

                        “ทำไมเจ้ายังไม่มัวนิ่งเฉยอยู่ได้ฮะ? ไม่กลัวมันเอาเรื่องไปทูลฝ่าบาตเลยรึไง?”

                        “จะกลัวไปทำไม ก็แผนที่เจ้าบอกมันเอาไว้น่ะ คิดรึว่าฝ่าบาทจะทรงเชื่อพระทัยเจ้านั่น หลักฐานอะไรก้ไม่มี เรามีอาวุธที่ใช้ฆ่าสนมเอกอยู่กับตัวแล้วคิดว่าฮ่องเต้จะทรงเชื่อใคร ระหว่างราชองครักษ์กับคนสนิทของพระองค์ที่ทรงประทานป้าย..”

                        หนึ่งในพวกนั้นเอ่ยถึงป้ายก่อนที่จะล้วงบางสิ่งออกจากในกระเป๋า แต่…

                         “อะไร เจ้ากำลังหาอะไร?”

                         “ป้ายตำแหน่งที่ฮ่องเต้หน้าโง่นั่นให้มา.. มันหายไปแล้ว!!”

                         “ของข้าก็ไม่อยู่”

                         “ข้าก็ด้วย”

                         นั่นทำให้ทุกคนเริ่มระส่ำระส่าย เพราะป้ายประจำตัวของเหล่าอำมาตย์กังฉินนั้น ไม่มีใครที่อยู่กับตัวเลยแม้แต่คนเดียว

                         “แล้วมันหายไปได้ยังไงกัน? พวกเราก็พกมันติดตัวตลอดนี่..”

                         “...หรือว่า..”   

                         “สั่งทุกคนให้ตามจับเจ้านั่นให้ได้!!”

                         “มันจะต้องไปที่สกุลถังแน่ สั่งให้ทุกคนไปที่นั่น ถ้ามันอยู่ที่นั่นจริงๆ ให้ถล่มที่นั่นให้ราบ ฆ่าให้หมด อย่าให้เหลือแม้แต่ป้ายสำนักของมัน”

                         ขุนนางผู้เป็นกังฉินตัวพ่อได้สั่งลูกน้องและมือปราบทุกคนให้ตามไป แน่นอน​ว่า​ตัว​มันเองก็โวย​จะ​หอบ​สัง​ขาร​ที่​อ้วน​เผละ​ของมัน​เดิน​อ​อก​ไ​ป​ยังไม​่ไหว

                         ทางด้านเทียนเฉิงที่ตอนนี้เขาต้องหนีเพราะมีเพียงตัวเขาเท่านั้นที่จะบอกความจริงกับทุกๆคนในราชโองการได้ก็จริง แต่ในตอนนี้ยังไม่มีใครรู้ และฮ่องเต้เองก็ยังไม่รู้เพราะยังไม่ได้รับสั่งให้สนมเอกเข้าเฝ้า หากฮ่องเต้ทรงรู้ว่าสนมเอกถูกลอบสังหาร พระองค์ต้องไม่ทรงนิ่งนอนใจเป็นแน่ แต่เรื่องแบบนี้มันต้องใช้เวลา เทียนเฉิงตั้งใจจะปล่อยให้เรื่องผ่านไปเป็นช่วงระยะเวลานึง เพราะตอนนี้คนที่เขาเชื่อใจที่สุด ไว้ใจ​ที่สุดไม่เหลืออีกแล้ว ในตอนนี้ไม่ใช่​เวลา​ที่​จะมี​ฟูม​ฟายเพราะเรื่องแบบนี้ เขาต้องหาทางรอด ขณะ​นั้น​เอง หุ่น​เชิด​ยักษ์ทั้งสี่ตัว​ของ​เขาที่ได้ถูกเส้นใยของปราณดึงตามมาด้วย สถานการณ์แบบนี้ เขานั้นจำต้องนำมันออกมาเพิ่มสองตัว เพราะมันเป็นเวลาตึงมือที่สุดแล้วหากจะต้องสู้กับทหารในวังทั้งกองทัพรวมถึงมือปราบป​ระ​จ​ำ​ราชสำนัก​อีก งานนี้ล่ะ ถ้าท่านอาจารย์ได้มาเห็นว่​าข​้​าสามารถมาถึงจุดนี้ได้เพราะอาจารย์ เขาคงดีใจอย่างแน่นอน แค่เฉพาะเรื่องกระบวนเท่านั้นนะ ไม่เ​อาเรื่องบ้าบอที่เกิดขึ้นในตอนนี้…

                         การต่อสู่เกิดขึ้นที่กลางอากาศ ความรวดเร็วและท่วงทาลีลาของกระบวนท่าสำนักสกุล​ถังฉบับดัดแปลงทำเอาเหล่าจอมยุทธ​ที่เหาะตามมาร่วงเป็นใบไม้ แต่นั่นก็ทำให้เขาผลาญพลังภายในของเขาไปอย่างรวดเร็วเช่นเดียวกัน เทียนเฉิงเริ่มเหนื่อยหลังจากที่รับมือกับเหล่านักฆ่าและมือปราบที่เป็นพวกของอำมาตย์กังฉินนั้น

                         เมื่อเห็นว่​าไร้ซึ่งคนตามมา เทียนจึงรีบลงวิ่งเท้าเพื่อหาที่ซ่อน ซึ่งเขาเองนั้นไม่อยากให้ใครเข้าถึงเมืองลับแลที่สงบสุข เขาจำต้องหนีไปทางอื่นซึ่งในขณะนั้นเอง เทียนเฉิงไม่รู้เลยว่าเขานั้นกำลังเดินทางไปยังที่ๆเขานั้นไม่ควรจะไปเหมือนกับที่เมืองลับแล นั่นคือสำนักสกุลถัง..

                         ชายร่างยักษ์เดินมาเรื่อยๆจนเกือบถึงสำนัก พลันเงยหน้าขึ้นอ่านป้ายสำนักนั้นพลางได้แต่สบถในใจ..

                         (เ_ี่ยแล้วไง!)

                         ตอนนี้​เขามองไปรอบ พื้นที่ ดวงไฟคบเพลิงพร้อมกับเสียงของฝีเท้าควบม้า พวกมันกำลังใกล้เข้ามา หากเข้าไปสู่สกุลถังจริงๆล่ะก็วอดวายเป็นแน่ เขาจึงเหินออกจากเขตสำนักถัง เพราะในตอนนี้พวกมันต้องการตัวของเทียนเฉิงเพียงคนเดียว หากเขาเอาสำนักของตนเองเข้าไปยุ่งเกี่ยวด้วย มันจะทำให้ยิ่งแย่เข้าไปอีก ในขณะที่เทียนเฉิงกำลังคิดอยู่นั้นเอง

                         “ศิษย์พี่เทียน..”

                         เสียงของหญิงสาวคนหนึ่งดังมาจากทางด้านหลัง ชายร่างยักษ์หันไปมองด้วยความสงสัย มันไม่น่าจะมีใครฝนสำนักรู้จักเขาสิ เป็นไปได้ยังไงกัน

                         “ศิษย์พี่เทียนนี่ พี่เทียนที่อาจารย์ได้พูดถึงจริงๆด้วย”

                         หญิงสาวในชุดยาว ในมือถือพัดส่วนอีกมือนั้นถือตะเกียงให้แสงสว่าง หน้าแปลก เพราะเขาก็ออกมาจากสำนักตั้งนาน.. คงเป็นอย่างที่หญิงสาวผู้นี้บอกกล่าวเอาไว้ อาจารย์ของเขานั่นเอง.. แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาดีใจกับเรื่องแบบนี้..

                         “พวกเจ้ามาทำอะไรที่นี่?” เทียนเฉิงเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง

                         “เอ่อออ...พวกเราเห็นใครบางคนใช้วิชาตัวเบาเหินมาพร้อมกับหุ่นเชิดจะมาทางนี้ แต่ก็เหาะไปอีกทาง ข้าคิดว่าเป็นคนของสำนัก ก็เลยตามมาดู ไม่นึกว่าจะเป็นท่าน”

                         “ข้าเหรอ?.. ช่างเถอะ เจ้าจงรีบไปเตือนอาจารย์กับทุกๆคนให้ออกจากที่สำนักโดยด่วน ตอนนี้ที่สำนักไม่ปลอดภัย มีกลุ่มคนปองร้ายสำนักถัง”

                         “ปองร้ายเหรอเจ้าคะ?”

                         “ใช่.. ข้าไม่ได้หลอกเจ้า แต่ตอนนี้ไม่มีเวลาอธิบาย ให้อาจารย์และทุกๆตนไปตามเส้นทางนี้ ถ้าข้าจะกำชับเจ้าว่า อย่าทำสารนี้หาย เจ้าจะรับปากข้าได้หรือไม่?”

                         “ข.. ข้า..” หญิงสาวกระอักกระอวนเมื่อเจอเรื่องจริงจังกับคนที่อาจารย์ของตนเองกล่าวถึงไว้ไม่นานนี้

                         “ข้ารับปากเจ้าค่ะ” ศิษย์น้องหญิงสำนักถังเหมินตบปากรับคำ

                         เทียนเฉิงหยิบม้วนกระดาษคล้ายมวนสารขนาดเล็กยื่นให้ศิษย์น้อง ทันใดนั้นเองที่เสียงฝีเท้านั้นดังกระหึ่มที่ตรงหน้าของทั้งสอง เทียนเฉิงและหญิงสาวหันไปมอง สิ่งที่ทั้งสองเห็นนั้นคือ กองทัพขนาดย่อมที่นำมาด้วยกองม้าติดอาวุธจำนวนมาก ที่ตรงหน้านั้น มีชายร่างท้วมอยู่บนหลังม้า จำนวนที่นับได้นั้นเท่ากับจำนวนของพวกกลุ่มคนที่เทียนเฉิงนั้นชิงชังอย่างหาที่สุดไม่ได้.. เหล่าอำมาตย์ชั่วทั้งหมดไล่ตามเทียนเฉิงมาจนกระทั่งเจอตัวเขา.. ในขณะที่เทียนเฉิงนั้นพยายามจะส่งสัญญาณให้ศิษย์น้องของสำนักรีบหนีไปจากตรงนี้เพื่อไปบอกคนในสำนัก

                         “ไม่มีที่ให้เจ้าหนีแล้ว.. “หนึ่งในอำมาตย์กังฉินได้เอ่ยปากพร้อมแสยะยิ้ม

                         “ข้าไม่ได้คิดจะหนีไปไหนอยู่แล้วไอ้พวกเดนนรก และที่แห่งนี้จะเป็นที่ตายของพวกแก”

                         “ปากดีนักนะแก ดูสิว่าตัวแกคนเดียวจะทำอะไรได้..”

                         “รับนี่ไป แล้วรีบไปซะ ตอนนี้..”

                         เทียนเฉิงที่ยื่นม้วนสารพร้อมกับห่อผ้าอีกหนึ่งห่อให้กับหญิงสาวไป ได้ให้สัญญาณกับอีกฝ่าย หญิงสาวที่กระโดดใช้วิชาตัวเบาเหินหนีไป เหล่าคนของอำมาตย์นรกนั่นก็คิดที่จะติดตาม แต่ก็กลับถูกหนึ่งในหุ่นเชิดตัวใหญ่ของเทียนเฉิงตวัดดาบในแขนใส่จนหัวหลุดออกจากบ่ากลิ้งตกลงมาอย่างอนาถ..

                         “ศิษย์พี่เทียน” หญิงสาวตะโกนมาจากด้านบน

                         “รีบไปซะ ข้าไม่รู้ว่าจะยื้อพวกมันได้นานแค่ไหน เงาของพวกเจ้าจะช่วยพวกเจ้าให้ปลอยภัย ข้าให้สัญญา"

                         "พี่เทียนเฉิง.."

                         "ไม่เป็นไร.. ไม่เป็นไร ทุกอย่างจะต้องเรียบร้อย"

                         ก่อนที่ชายร่างยักษืจะหันกลับมา พร้อมกับหุ่นเชิดทั้งสี่ตัวที่ถูกเชิดโดยคนเพียงคนเดียว ยืนอยู่เบื้องหน้ากองทัพทหารม้าขนาดย่อมนับร้อยกับศัตรูคู่อาฆาตของเขาในตอนนี้

                         “เข้ามาเลยไอ้พวกนรก ข้าหลงเทียนเฉิงผู้นี้นี่ล่ะ จะส่งพวกเจ้ากลับสู่นรกยมโลกเอง”

                         “เฮอะ ดูสิว่าจะปากดีได้นานแค่ไหน”

                         อำมาตย์ที่อยู่ด้านหน้าสุดสะบัดมือออกมาด้านหน้า เหล่าทหารม้าทั้งหมดก็ควบเข้ามาด้วยความเร็วพร้อมกับชักอาวุธหนักออกมาหมายจะฆ่าให้ตายสนิท เทียนเฉิงมองเห็ฯศัตรูที่เข้าโรมรันเบื้องหน้า ก็ค่อยๆตั้งสมาธิ ก่อนที่จะประกบมือทั้งสองและร่ายกระบวนท่าก่อนที่จะพุ่งเข้าใส่ด้วยความเร็ว ร่างอันใหญ่ยักษ์กับหุ่นเชิดขนาดใหญ่กว่าเจ้าของพอประมาณทั้งสี่ตัวได้ร่ายรำด้วยท่วงท่าที่สง่างามและรวดเร็วพุ่งผ่านกองทหารม้ากองแรกไป และกลายสภาพกองทหารม้านั้นให้กลายเป็นชิ้นเนื้อหลุดหระจายออกเป็นเสี่ยงๆ สร้างความตกใจแก่ทหารที่เห็ฯเป็นอย่างมาก

                         ถึงแม้ว่ามันจะรุนแรง แต่กระบวนท่าที่เทียนเฉิงคิดค้นขึ้นนั้น ล้วนเกินกำลังของเขามาก อีกทั้งยังต้องเชิดหุ่นด้วยแขนกลไม้ที่ต้องผสานปราณเส้นเอ็นเข้าด้วยกัน มันเกินมือของเขาไปมากกว่าปกติ เทียนเฉิงเองก็ไม่รู้ว่า เขาจะสามารถผ่านพ้นค่ำคืนนี้ไปได้หรือไม่

                         เหล่าทหารม้าจำนวนมากทำตามคำสั่งของผู้เป็นนาย เมื่อสัญญาณมือปรากฎ เหล่าทหารก็พุ่งเข้าใส่อย่างไม่รีรอ และเปลี่ยนแปลงกระบวนรบในทุกๆครั้งที่พ่าย มันยิ่งทำให้เหล่ากองพลม้าที่รออยู่นั้น รู้ตัวเองได้ทันทีว่า อำมาตย์นี้เหมือนเรียกให้ตัวเองมาตาย เพราะในตอนนี้ไม่มีใครสามารถผ่านชายร่างยักษ์ผู้นี้ไปในสภาพที่มีชีวิตอยู่ได้เลย ด้านหลังของเทียนเฉิงกับหถ่นเชิดของเขาในตอนนี้ มีเพียงซากคนและเศษชิ้นเนื้อที่กองรวมกันอยู่กับพื้นจำนวนมาก

                          เมฆขรื้มเริ่มโปรยปราบสายฝนลงมา พร้อมกับเสียงอัสนีบาตที่ฟาดผ่าอยู่ไกลๆในบริเวณโดยรอบ

                          เทียนเฉิงที่ตอนนี้เริ่มยิ้มที่มุมปากราวกับว่าตนนั้นรู้ว่าได้เปรียน เขานั้นเริ่มหายใจหอบอย่างเห็นได้ชัด เขาพยายามประคองสติของตนเอง และควบคุมปราณของตนให้อยู่ในจุดที่สมดุลที่สุดเท่าที่เขาจะทำให้ตนนั้นยืนหยัดอยู่ได้ ป้องกันไม่ให้ธาตุไฟเข้าแทรก ลมปราณแตกซ่าน

                           ทหารม้าที่เห็นว่าอนาคตของตนเองนั้นก็คงไม่ต่างอะไรกับชิ้นเนื้อด้านหลังนั่น ความรักตัวกลัวตายก็พาให้เหล่ากองทหารม้าควบม้าหันหลังกลับก่อนจะควบม้ากลับไป อำมาตย์นรกที่เห็นว่า ท่าไม่ดีแล้ว เตรียมจะหันกลับไปตั้งหลัก แต่คิดได้ก็สายไปเสียแล้ว เทียนเฉิงปล่อยหุ่นเชิดของตนเองไปล้อมกองทหารม้าเอาไว้ แม้จะมีเพียงสี่ตัว แต่มันก็สามารถหยุดการเคลื่อนไหวของกองทหารม้าที่กำลังหนีตายได้ด้วยความกลัว เทียนเฉิงร่ายฯกระบวนท่าต่อจากนั้น พลันเกิดการเปลี่ยนแปลงของรูปร่างหุ่นเชิด ขนาดทั้งสองของหุ่นแต่ละตัวค่อยๆแยกออกจากสองแขนเป็นสี่แขน และในสองแขนนั้นเอง ได้ปล่อยโซ่เหล็กให้พุ่งไปเชื่อมกับหุ่นเฉิดอีกตัว จนล้อมเป็นคอกเอาไว้ไม่สามารถออกไปได้ เหล่าม้าที่ตื่นก็พากันย่ำอยู่กับที่ จนพื้นดินตรงหน้าเริ่มกลายเป็ฯเลนจากน้ำฝนที่ตกลงมาอย่างไม่ขาดสาย พร้อมกับเสียงฟ้าร้องที่ยิ่งทำให้ทหารเหล่านั้นเริ่มคุมม้าของตนเองไม่ค่อยอยู่

                           จังหวะนั้นเองที่เทียนเฉิงหยิบบางสิ่งออกมาจากด้านข้างตนเอง.. มันคือร่มขนาดใหญ่ที่มีด้ามจับยาวมาก เทียนเฉิงร่ายรำกระบวนของตนเองด้วยร่มคันใหญ่นั้น ก่อนที่จะปล่อยให้ร่มเหินไปอยู่เหนือหัวของคนเหล่านั้น ก่อนที่จะชูร่มขึ้นสูง ทันใดนั้น แสงอัสนีบาตก็ฟาดผ่าลงมาทีกลางร่วมนั้นอย่างแรง ทั้งคนทั้งม้าต่างถูกสายฟ้าฟาดผ่าผ่านคนแล้วคนเล่า และไม่ใช่เพียงครั้งเดียว สายฟ้าได้ผ่าลงมาอีกหลายครั้ง จนทั้งคนทั้งม้ากลายเป็นกองเพลิงรวมกันจนไม่สามารถแยกออกได้แล้วว่าใครเป็นใคร.. หุ่นเชิดของเทียนเฉิงทั้งสี่ตัวที่ได้รับกระแสไฟฟ้ามากจนเกินไป ทำให้หุ่นเชิดทั้งสี่ตัวนั้นกลายเป็นเถ้าถ่าน..

                           เหล่าอำมาตย์ชั่วกลายเป็นเถ้าถุลีไปพร้อมกับบาปกรรมที่พวกมันได้ก่อเอาไว้ เทียนเฉิงเองที่เขานั้นฝืนตนเองจนมากเกินไปก็เริ่มออกอาการ..

                           “อ็อก!!” ชายร่างยักษ์ทรุดลงกับพื้น แขนกลที่เชื่อมด้วยปราณในตอนนี้ก็หลุดออกจากเบ้าเพราะไร้ซึ่งปราณเส้นเอ็นที่เชื่อนต่อเอาไว้ เทียนเฉิงกระอักเลือดออกมาจำนวนมาก ท่ามกลางฝนที่กำลังตกลงมา ค่อยๆชะล้างกองเลือดนั้นทำให้เขามองเห็นตนเองในเงาน้ำนั่น.. เชายิ้ม และพูดกับตนเอง…

"เจอกันที่อีกฟากนึงนะ..หลงเทียนเฉิง..."

                           ก่อนร่างใหญ่ยักนั้นจะทรุดลงไปกองท่ามกลางสายฝนนั้น....

                           ......